Obu przywódców łączył patriotyzm - miłość do ojczyzny nie była dla nich wyświechtanym frazesem, a walka o pamięć zamordowanych w Katyniu stała się ostatnim frontem ich „krucjaty" o prawdę i rzetelność w historii.

Lech Kaczyński urodził się 18 czerwca 1949 roku. Jego matka Jadwiga z domu Jasiewicz, filolog polski, przez kilka lat była nauczycielką w warszawskich liceach, pracownikiem Instytutu Badań Literackich, a w czasie wojny sanitariuszką w Szarych Szeregach. Ojciec - Rajmund Kaczyński był inżynierem, pracownikiem Biura Projektów, wykładowcą Politechniki Warszawskiej, żołnierzem Armii Krajowej i uczestnikiem Powstania Warszawskiego.

Po zdaniu matury, w 1967 roku, Lech Kaczyński rozpoczął studia na wydziale prawa i administracji Uniwersytetu Warszawskiego. Po obronie pracy magisterskiej przeprowadził się do Sopotu, by podjąć pracę naukową na Uniwersytecie Gdańskim. W 1980 roku obronił doktorat z prawa pracy, a w 1990 roku - habilitację. W latach 1996-1997 był profesorem nadzwyczajnym Uniwersytetu Gdańskiego, a od 1999 roku był profesorem na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie.

W demokratycznej opozycji wobec PRL działał od 1976 roku, zaczął od akcji zbierania pieniędzy dla represjonowanych robotników. W drugiej połowie lat 70. podjął współpracę z Biurem Interwencji Komitetu Obrony Robotników, Wolnymi Związkami Zawodowymi, prowadził szkolenia i wykłady dla robotników z zakresu prawa pracy i historii.

W czasie Sierpnia '80 został doradcą gdańskiego Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Stoczni Gdańskiej - był autorem części zapisów Porozumień Sierpniowych i statutów Solidarności dotyczących strajków, sekcji branżowych i układów zbiorowych.

Był bardzo aktywny w ruchu solidarnościowym dlatego w czasie stanu wojennego został internowany. W obozie internowania w Strzebielinku przebywał do października 1982 roku. Po uwolnieniu powrócił do działalności związkowej i był członkiem podziemnych władz Solidarności, w 1989 roku uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu, brał również udział w rozmowach opozycji z przedstawicielami władz w Magdalence pod Warszawą.

Działał w NSZZ Solidarność, był senatorem, ministrem stanu do spraw bezpieczeństwa w Kancelarii Prezydenta RP, posłem, przewodniczącym komisji administracji i spraw wewnętrznych, prezesem Najwyższej Izby Kontroli, członkiem Rady Administracyjnej Międzynarodowej Organizacji Pracy przy ONZ i członkiem Prezydium EUROSAI - europejskiego stowarzyszenia organów kontroli państwowej, wiceprzewodniczącym rady programowej Instytutu Spraw Publicznych, członkiem Komisji Kodyfikacyjnej przy ministrze pracy i polityki socjalnej, ministrem sprawiedliwości, przewodniczącym sejmowej komisji odpowiedzialności konstytucyjnej, prezydentem Warszawy, a w końcu prezydentem RP.

Życiowa droga i pamięć o historii była dla Lecha Kaczyńskiego przestrogą na przyszłość. Stąd tak duży nacisk kładziony na wychowanie w patriotyzmie i szacunku dla ojczyzny. Jednak, jak widać na przykładzie Muzeum Powstania Warszawskiego, nie był to patriotyzm przaśny i archaiczny, ale idący z duchem czasu, prezentujący historię z wielu różnych stron, wręcz pozwalający na jej dotykanie.

Ryszard Kaczorowski był bohaterem II wojny światowej, instruktorem harcerskim - swoim życiem i działaniem prezentował te wzory, które chciał promować Lech Kaczyński.

Urodził się w 1919 roku. Przed wojną był instruktorem harcerskim w Białymstoku. Po 17 wrześnie 1939 roku, gdy miasto zajęły wojska sowieckie przeszedł do konspiracji, tworząc podziemne struktury Szarych Szeregów. W 1940 roku został aresztowany przez NKWD i skazany na karę śmierci, którą zamieniono na 10 lat łagrów. Z obozu wydostał się na mocy porozumienia, dzięki któremu powstała Armia Andersa.

Przeszedł szlak bojowy II Korpusu, walczył pod Monte Cassino. Po wojnie pozostał w Wielkiej Brytanii i w latach 1955-1988 szefował harcerstwu na wychodźstwie. W 1986 roku w rządzie na emigracji został ministrem do spraw krajowych, a w 1989 roku, po nagłej śmierci Kazimierza Sabbata, objął stanowisko prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie.

Prezydenci na uchodźstwie byli wybierani na podstawie art. 24 Konstytucji kwietniowej, który mówił, że „w razie wojny okres urzędowania Prezydenta Rzeczypospolitej przedłuża się do upływu trzech miesięcy od zawarcia pokoju; Prezydent Rzeczypospolitej osobnym aktem, ogłoszonym w gazecie rządowej, wyznaczy wówczas swego następcę na wypadek opróżnienia się urzędu przed zawarciem pokoju".

Ryszard Kaczorowski przekazał insygnia prezydenckie II Rzeczypospolitej Polski dopiero Lechowi Wałęsie właśnie dlatego, że miał je otrzymać prezydent wybrany w demokratycznych wyborach.

Za wybitne zasługi dla Polonii brytyjskiej został mianowany przez królową Elżbietę II honorowym kawalerem I klasy (Rycerzem Krzyża Wielkiego) brytyjskiego Orderu św. Michała i św. Jerzego. Zgodnie z uchwałą o byłych prezydentach RP, przysługiwała mu dożywotnio pensja, pieniądze na prowadzenie biura, które mieściło się w dawnej siedzibie Rządu na Uchodźstwie w Londynie oraz ochrona osobista BOR-u na terenie Polski. Ryszard Kaczorowski często był obecny w kraju, gdzie uczestniczył i patronował wielu wydarzeniom.

Dwaj prezydenci o odmiennych życiorysach, odmiennych sposobach obierania zginęli w symbolicznym dla polskiego narodu miejscu. Obu - symbolicznie - będzie można pożegnać w Belwederze, gdzie zostanie wystawiona na widok publiczny trumna z ciałem prezydenta Lecha Kaczyńskiego.

 

Więcej o prezydentach Polski można przeczytać na stronie internetowej prezydent.pl

 

 

Autorka jest historykiem, politologiem, absolwentką Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Przygotowuje pracę doktorską z zakresu polityki zagranicznej PRL w latach 70.