Pory Roku


Liście spadają z drzew,
Na około ciemno.
I myśleć się nie chce już.
Czy jest żyć po co?- na pewno.
Bo po co patrzeć na świat,
Jak na brudny wodospad życia.
Gdzie problemy spadają nam,
Jak deszcz nowego bycia.
Złote liście okrywające kałuże,
Niczym pomoc godnej osoby.
I nie widać już zwiastunów deszczu,
Ani kłopotów i niezgody.
A biały puch ukojenia,
Spada na zmęczoną duszę.
I choć czujesz  ślad po kałuży,
Z kolcem w ręku rodzisz kwiat róży.
Widzisz drugi...trzeci.. dziesiąty…
A nad głową przelatują ptaki.
I wiesz, że co złe minęło,
I promyk z radością zawita.
I szczęście w nieszczęściu nadchodzi,
Bo znów nowy rok się rodzi.  

                                                    Monika Rogińska