Michał Franaszczuk - artysta, którego ulubioną domeną jest portret. Tworzy w technikach: olej, akwarela, suchy pastel. Od lat zajmuje się pracą edukacyjną, tworząc grupy artystyczne. Współpracuje z artystami w Warszawie, Berlinie, Bratysławie, Pezinku i Stupavie. Jest organizatorem międzynarodowych plenerów malarskich w Niemczech, na Słowacji i we Włoszech. Jego prace były wystawiane na wystawach indywidualnych i zbiorowych w Polsce, Niemczech i na Słowacji. Dzieła artysty znajdują się w zbiorach prywatnych w Polsce, Niemczech, USA, Włoszech i na Słowacji.

Kilka słów od kuratora wystawy Krzysztofa Cywińskiego:
„Portret, podobizna, konterfekt (fr. portrait; łac. protrahere – wydobyć na światło dzienne, wyjawiać, pokazać; contrafacere – naśladować) – artystyczny wizerunek (malarski, rzeźbiarski, graficzny, rysunkowy) konkretnej osoby lub grupy osób, ukazujący zewnętrzne podobieństwo oraz niekiedy cechy charakteru portretowanych”. Tyle do powiedzenia ma Wikipedia, kilka prostych słów o jednym z
najstarszych gatunków sztuki tworzonych ku pamięci i utrwaleniu godności pełnionej przez portretowanego...

Czyżby zadziwiający konglomerat uwielbienia i megalomanii, a może odkrywanie zakamarków naszej
natury skrzętnie ukrywanej na co dzień, maskowanej przed światem? Jest czas, w którym znikają
dylematy, w pracowniach artystów spowitych zapachem terpentyny, światłem dostosowanym do wizji
jedynego w tym miejscu stwórcy, powstaje to niepowtarzalne dzieło... portret. Powtórne narodziny, dzięki
niezwykłej więzi, jaka towarzyszy temu misterium, odkrywaniu emocji i budzeniu się piękna, szczodry
dar, przywilej wybranych. Gdy płótno rozpięte na sztalugach pokrywa się farbą, dyskretne światło dotyka
twarzy pozującej, a pędzle pieszczotliwie głaszczą jedwabistą skórę, kiedy z nicości wyłania się postać
emanująca jedyną prawdą, można być pewnym że... powstaje wieczność. Co popycha artystę do
malowania portretów, jakie predyspozycje musi posiadać, ile zuchwałości musi mieć w sobie, aby tak
bezceremonialnie naruszać intymność? Jakim demonem musi być i kto mu na to pozwolił, czy artysta
może wszystko? Dziesiątki pytań, często bez odpowiedzi, zaspokajana próżność tak bliska każdemu,
zgoda na perwersyjną wiwisekcję wykonaną przez artystę... bo taka jest jego rola.
Michał Franaszczuk, bezwzględny wrażliwością, perfekcyjny chirurg dusz, oszczędny w wyrazie, skalany
prawdą artysta, daleko mu do upiększeń, tworzy chwilę przechodzącą do wieczności. To co powstaje
dziś, być może już nigdy się nie wydarzy, zaklęte emocje dla potomnych. W pracowni sesja zbliża się do
końca, znużona modelka poprawia tkaninę lekko zsuwającą się z ramienia, jeszcze tylko parę pociągnięć
pędzlem, dyskretny błysk w oczach podkreślony bielą, zwierciadła duszy już odkryte i ten grymas na
ustach, współczesna Gioconda z zupełnie inną wrażliwością. Zapach terpentyny uderza w nozdrza,
skrawek materiału skrupulatnie ściera farbę z umęczonego pędzla, jeszcze tylko spojrzenie, kilka chwil
poświęconych dziełu, czy wszystko zostało powiedziane, czy odkrył prawdę, a może jutro odsłoni więcej?
Spełnienie artysty, wieczna bitwa o doskonałość, często nieosiągalne zwycięstwo, ale to zostaje w
pracowni, dziesiątki porażek usadowionych w jej kątach, półprawdy na malarskich paletach, tubki z farbą
i oczekiwaniami, rozrzucone pędzle w towarzystwie zwątpienia... artysta i jego portret, ten prawdziwy,
który poznają nieliczni”.

Data: 06.02.2024 r. (wtorek), godz. 17:00,
Miejsce: II piętro, CSE „Światowid” w Elblągu.