Igor Iwaszko – z wykształcenia psycholog i fotograf. Z pasji fotografik. Zamienił życie w mieście na małą wioskę pośród biebrzańskich bagien, które jak sam mówi, są dla niego domem i treścią życia. Publikował zdjęcia i artykuły w prasie i w albumie „Dolina Biebrzy”, jego prace były wyróżnione ma ogólnopolskim  konkursie fotografii ojczystej „Między niebem a ziemią” i prezentowane na wystawach indywidualnych i zbiorowych, a także pokazach i prelekcjach. Jest stypendystą Marszałka Województwa Podlaskiego w dziedzinie twórczości artystycznej, przewodnikiem biebrzańskim, członkiem Osowieckiego Towarzystwa Fortyfikacyjnego i Towarzystwa Biebrzańskiego. Wydany tego roku autorski album fotograficzno-literacki to książka o biebrzańskiej przestrzeni, traktowanej jako istotna część człowieczej tożsamości - tej tutejszej podlaskiej.

 Album „Biebrzańskie drogi” to tak właściwie rzecz o przemierzaniu biebrzańskiej przestrzeni, stapianiu się z nią w jedno. Tutejsze drogi współkształtował człowiek i natura, zależnie od pór roku, przypisanych im cyklicznych wylewów rzeki i zmiennego poziomu wód.  Zrosły się z otaczającymi je łąkami i lasami w symbiotyczną całość, współtworząc malowniczy biebrzański pejzaż kulturowy.

      Człowiek z konieczności przemierza je niespiesznie i uważnie. Spotyka tutaj sąsiadów i rozmawia z nimi prowadzi krowy na pastwisko, na nich toczy się często jego życie. Są częścią jego świata. Człowieczy ślad przy tych drogach to wierzby, krzyże, kapliczki, płoty i drewniane kołki.

     Najczęściej nie mają drogowskazów, bo i po co, przecież to swoje, tutejsze drogi. Każda z nich ma swoją własną historię.

    Bywa, że są dziurawe, błotniste, rozpływają się w otwartej przestrzeni łąk, prowadząc w pozornie nieodgadnioną dal… ale i w pustkę, w nic, w tajemnicę, szczególnie gdy otulają je mgła i delikatne rozproszone światło wilgotnego poranka. Bywa, że biebrzańskie drogi prowadzą wtedy w głąb własnego jestestwa, w głąb własnej duszy…

Na biebrzańskich drogach pojawiają się też zwierzęta, zarówno te dzikie, jak i domowe. Z tymi dzikimi ludzie dzielili ścieżki i trakty, bez szaleńczego pędu, każdy w swoim rytmie, o swoim czasie. Spotkania z łosiem, łabędziem, lisem lub innym dzikim zwierzęciem były przypadkowe, ale zupełnie naturalne i bezkolizyjne. Na biebrzańskiej drodze było i jeszcze jest miejsce dla wszystkich stworzeń.

 Doświadczanie biebrzańskiej wędrówki nie da się jednak zamknąć w prostej i jednoznacznej grze słów. Można próbować przekazać je za pomocą fotografii, ale i ten przekaz nie jest doskonały. Próbować jednak trzeba i warto. Zapraszam do podjęcia wędrówki na kartach albumu, bo przecież czytanie i przeglądanie książek to też forma podróży.

  Autor: Igor Iwaszko

 Wystawa Woda

Dolina Biebrzy to rozległy obszar torfowisk magazynujących wodę. Nad powierzchnię torfowisk wyniesione są wyspy mineralne. Liczne dopływy mniejszych rzek toczą tu swoje wody. Śmiało można stwierdzić, że tutaj najważniejsza jest woda i wahania jej poziomu. To woda czyni tę dolinę unikatową i magiczną pejzażowo. To od wody zależy, jakie rośliny tutaj wyrastają, jakie zwierzęta żyją, jakie ptaki pojawiają się na przelotach. Człowieczy los również zależy tu od poziomu wody i  zmieniających się pór roku

           Na przełomie zimy i wiosny lód i śnieg zaczyna topnieć. Początkowo rozlewiska przybierają wtedy barwy całej niejednolitej gamy żółci i czerwieni, złamanej innymi kolorami, co sprawia obecność rud żelaza w torfie. Kiedy lód pęka i woda spływa wiosenne wody rozlewają się wówczas szeroko w jednolitą taflę. Bywa, że linia horyzontu zlewa się z lustrem wody tak, że już nie wiadomo, gdzie niebo, a gdzie woda.

      Z czasem woda powoli opada, a spod niej wyłaniają się koleiny pozalewanych dróg i wyżej położone fragmenty łąk. Ta malownicza mozaika lśni, srebrzy się blaskiem lub przybiera barwę błękitu, w zależności od pory dnia i aury, ukazując coraz to nowe cuda .

       Nadrożne kałuże i koleiny wypełnia woda, w której odbija się niebo, przydrożne wierzby, płoty i krzyże.

      Woda to też mgła, przez którą przebija się słoneczny blask, rozproszony i łagodny - świetlisty. Z mgły, czyli z wody, o poranku wyłania się świat. To nasycenie wilgocią ma wpływ na niezwykłe biebrzańskie światło, które jakby otula i delikatnie głaszcze kształty, zamiast wyodrębniać je ostrymi konturami. Barwy przejścia nocy w dzień są z tego powodu w biebrzańskim powietrzu pastelowe, delikatne, łagodne. Dopiero jaskrawość dnia wysrebrza je i wypala.

    Latem woda cofa się do koryta rzeki. Jesienią tafle wody i mgły powracają, ale tym razem biebrzański pejzaż zanurza się w sennym i nostalgicznym nastroju, co też ma swój urok. Zimą żywa woda zamienia się w lód i śnieg. Ta ascetyczna biel zimy podkreśla rozległość tutejszych pustaci, cisza pośród nich wypełnia gęsto przestrzeń.  Człowiek staje się pokorniejszy, spokojniejszy, cichszy... zupełnie jak ta woda. Taki czas jest potrzebny po to, aby zamknąć i uporządkować miniony czas w ramy refleksji, oczyścić z tego co zbędne i przygotować w sobie miejsce na kolejny powrót wiosny, kolejny obrót koła czasu.

Ekspozycja czynna od 12 do 25 stycznia 2024 r. Galeria Stary Ratusz WBP; ul. Stare Miasto 33