Spotkanie z Urszulą Kluz-Knopek – 22 marca, godz. 17:30. Prowadzenie: Iza Moczarna-Pasiek.

Rozmowa będzie toczyła się wokół dwóch ostatnich projektów artystki „Zmierzch” (wystawa czynna od 8 marca do 1 kwietnia w sali kameralnej BWA) i „Latający Dom Dobrej Śmierci”, który jest projektem rozpoczętym podczas Festiwalu Przestrzeni Publicznej Arteria i nadal trwa w nieco innej postaci. Oba projekty dotykają tematu śmierci, umierania i uczuć, które towarzyszą obu stanom.

Projekt „Zmierzch” traktowany jest tutaj jako patrzenie na ostatni etap życia człowieka z wielkim szacunkiem, jako wartość sama w sobie, sprzeciwiając się jego infantylizowaniu, retuszowaniu, czego dowodem są takie określenia jak „druga młodość". Artystka traktuje ciało jako biologiczny cud, gdzie za cud uważa również jego zmierzch.

Latający Dom Dobrej Śmierci odnosi się bezpośrednio do współczesnego kryzysu śmierci w kulturze zachodniej. Zawrotnie rosnąca długość trwania życia (początek wieku XX to 48 lat, średnia wieku w 2015 roku to 71 lat), medykalizacja śmierci (zmiana miejsca umierania – dom/szpital, rodzina/personel medyczny), kult ciała, faworyzacja młodości, odrzucenie żałoby i zmiana rytuałów pogrzebowych czy wizerunek śmierci w mediach masowego przekazu, składają się na jej tabularyzację. LDDŚ to projekt, w którym podjęta zostaje próba nowego zdefiniowania dobrej śmierci i okoliczności dobrego umierania w wymiarze osobistym danego człowieka. Dobra śmierć rozumiana jest tutaj jako taka, jakiej sami sobie i swoim bliskim byśmy życzyli.

Urszula Kluz-Knopek. Urodzona w 1985 r. w Ustroniu. Absolwentka Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu, dyplom na wydziale Komunikacji Multimedialnej, aneks na wydziale Rzeźby i Działań Przestrzennych. Doktorantka na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu. Artystka intermedialna wykorzystująca w swoich działaniach instalację, wideo oraz fotografię. Szczególnie zainteresowana relacją obiekt – odbiorca, gdzie ten drugi nigdy nie jest wyłącznie obserwatorem.

Iza Moczarna-Pasiek. Artystka, fotografka, feministka. W swoich projektach walczy ze stereotypowym postrzeganiem kobiecości. Ukazuje obszary kobiecego życia ukryte za zasłoną tabu zbudowanego przez religię i kulturę polskiego społeczeństwa. Jest autorką pierwszego w Polsce „Kalendarza Amazonek 2005”, w którym kobiety po mastektomii pozują do aktów, projektu „Cięcie”, w którym modelkami są łyse kobiety czy „Hardej Wenus”, gdzie przed obiektywem rozbierają się kobiety większych rozmiarów.