Nasi rodzice – od dawna seniorzy, a często już „nieobecni na liście życia” - przybyli do Elbląga z różnych stron Polski i nie tylko. Niektórzy byli przymusowymi przesiedleńcami lub repatriantami powracającymi z terenów ówczesnego ZSRR.
Pomimo ogromnego zróżnicowania powojennego społeczeństwa w naszym mieście, ludzie pracowali niezwykle ofiarnie tworząc nowy, polski Elbląg. W tych warunkach rosły i wychowywały się dzieci, czyli MY, elblążanie 70 +.
Oczywiście niektórzy są starsi lub młodsi, ale mamy podobne doświadczenia, rozczarowania i sukcesy. Nasze dzieci i wnuki zmieniają otoczenie bliższe i dalsze, realizują swoje plany, dążenia, marzenia, mają także wpływ na nasze życie. Nasi bliscy zaspokajają naszą ważną potrzebę emocjonalną – darzymy się wzajemnie uczuciami, w pełnej skali od miłości do złości.
Potrzeby egzystencjalne na ogół zapewniamy sobie sami. Dla wielu osób problemem jest poczucie osamotnienia. Pomocą może być inny człowiek i jak mówi poeta:
„Kto pragnie innych uczynić radosnymi, ten sam musi posiadać radość. Kto chce ciepło wnosić w świat, ten musi płonąć ogniem.
Kto pragnie innym pomagać, musi być przepełniony miłością.
Kto chce wprowadzać pokój na ziemi, ten musi mieć pokój w sercu swoim.”
Autorem tych słów jest Phil Bosmans w zbiorze wierszy „Słoneczne promyki radości”.