Tajemnica różanego ogrodu

Powszechnie znany pod nazwą Park Kajki, powstał w latach trzydziestych XX wieku. Usadowiony na dość podmokłym terenie, ale dzięki temu można podziwiać spokojny rytm strumyka nazwanego „Psią Strugą”. Choć nazwa parku została zmieniona, to jeszcze przed wojną nosił miano „Różanego Ogrodu”. Takie określenie nie pojawiło się bez powodu. Na początku XX wieku miejsce, w którym znajdował się park było uważane za najpiękniejszą dzielnicę Elbląga…

Mieściły się w niej domy wielorodzinne i małe domki, które dodawały jej uroku. Jednak przede wszystkim główną atrakcją miał być ogród różany z fontannami i strugą. Pomimo dużych chęci i pełnego planu na rozbudowę parku nie udało się zrealizować tego projektu. Przeszkodą, która stanęła na drodze rozwoju Różanego Ogrodu była budowa koszar przy ul. Królewieckiej, która ograniczyła plany urbanistów. Niedokończony projekt nie wpłynął jednak na opinię o tej okolicy. Do tej pory uważana jest za jedno z najpiękniejszych miejsc w Elblągu.

Sam Park Kajki został wpisany do rejestru zabytków. Dzięki koncepcji zagospodarowania uzgodnionej z Wojewódzkim Konserwatorem Zabytków wzbogaciła się o nowe alejki, oświetlenie oraz place zabaw dla dzieci.

Willa pośród modrzewi

Pozostałości po pięknej willi są wyraźnie widoczne, gdy przejdzie się ścieżkami parku. Jednak zanim została wybudowana, jej historia nierozerwalnie łączyła się z jej właścicielami. W połowie lipca 1873 roku Carl Ziese uzdolniony inżynier objął funkcję w szybko rozwijających się zakładach Ferdynanda Schichua. Niestety 60-letni właściciel firmy nie miał swojego następcy. Z piątki jego dzieci tylko dwoje przeżyło ojca. Jedyny syn nie odziedziczył po nim talentu technicznego więc nie mógł zostać jego zastępcą. W tym czasie Carl Ziese piął się w górę po szczeblach kariery. Kilka lat później później ożenił się z córką Schichua. Dzięki wspólnemu wysiłkowi udało im się rozwinąć firmę na ogromną skalę. Gdy 23 stycznia 1896 roku zmarł Ferdynant Gottlob Schichau pozostawił swoim spadkobiercom ogromną fortunę. Jedynej rzeczy, której im brakowało był dom na miarę ich wysokiego statusu społecznego. Ziese posiadał willę, ale małą i skromną mieszczącą się przy ul. Królewieckiej, konkretnie obok dzisiejszego Świata Dziecka. Pomysł na wybudowanie nowego domu dla jego rodziny był priorytetem. Poszukując nowej działki, na której będzie mógł wybudować swój dom znalazł Dwór Schesmera. Był to majątek elbląskiego kata, który zagospodarował część Modrzewiowego lasu pod uprawę winorośli. Ziese postawił swój pałac na Zamkowym Wzgórzu, nie ingerując w powstałą tam wcześniej roślinność. Gdy dobudował liczne tarasy,  zrobił nowe nasadzenia i wykopał dwa stawy, rezydencja wyglądała na iście królewską. Ziese zmarł 15 grudnia 1917 roku. Jego następcą, współwłaścicielem zakładów oraz willi został jego zięć – Carl Fridrof Carlson. Dzieci wielkiego inżyniera nie otrzymały w spadku pałacu. Zamieszkały w jego willi przy ul. Królewieckiej. Pałac w Modrzewiu został zrujnowany i splądrowany przez Rosjan w 1945 roku. Kilka lat później rozebrano go. Dzisiaj możemy zobaczyć jedynie ruinę wspaniałego pałacu. Pozostały po nim tylko: domek bramny, wieża widokowa oraz zróżnicowana roślinność.

Szubienica na wzgórzu

Zieleńce i ogrody ze względu na małą przestrzeń znajdowały się za miastem. Dopiero po likwidacji fos i murów obronnych po 1772 roku, w miejscu dawnych ogrodów utworzono park o powierzchni 2,5 ha. Mieściły się w nim liczne fontanny, bogata roślinność, scena koncertowa, a największą atrakcją był tzw. „ślimak”. Dość nietypowa nazwa określała wzniesienie pozostałe po dawnych fortyfikacjach. Wewnątrz wzgórza zbudowano grotę, w której można było napić się egzotycznej herbaty i porozmawiać. Ze wzgórzem kojarzy się jednak pewien mit…

Nie każdy mieszkaniec Elbląga wie, że dzisiejsze parki to dawne cmentarze. To samo dotyczy Parku Planty, który mieści się równolegle do ul. Armii Krajowej. Znalezione w nim podczas budowy drógl udzkie szczątki przypomniały mieszkańcom dawne historie o istniejącej na wzgórzu szubienicy. Nic bardziej mylnego. Historycy potwierdzają, że ludzkie groby pochodzą właśnie ze starego cmentarza. W dawnych czasach Park Planty i okolice mieściły się poza granicami miasta. To samo dotyczyło cmentarzy, które zostały umiejscowione za jego murami. Widoczne fortyfikacje są pozostałościami po Nowym Mieście, z okresu szwedzkiej okupacji, z lat 1626-1635.

Dawniej w Parku Platy odbywały się koncerty, spotkania elit, a do końca XIX wieku wieczory taneczne. Przy wschodniej krawędzi parku, gdzie znajduje się podziemny szalet, do końca wojny istniało jedno z elbląskich kin. Nazwa parku została utworzona na pamiątkę splantowania dawnych fos i wałów obronnych.