Wkręceni 2 to najnowszy film Piotra Wereśniaka, który jest kontynuacją popularnej komedii Wkręceni z 2013 roku. Tym razem głównym bohaterem jest Szyja (Paweł Domagała), który szuka swojego miejsca na świecie. Jego przyjaciele wyjechali albo założyli rodziny. Szyja czuje się osamotniony. Żona, żywiołowa policjantka Jadźka (Barbara Kurdej­ - Szatan), za główny cel stawia sobie zajście w ciążę, nie dostrzega pogłębiającej się depresji męża. Szyja ima się różnych zajęć, topi smutki w alkoholu. Obecnie pracuje w firmie porządkującej autostradę. Jego współpracownikiem i towarzyszem, jest kochający marihuanę, magister bibliotekoznawstwa, Stopklatka (Antoni Królikowski). Pewnego razu podczas pracy mężczyźni spotykają piękną Klementynę (Małgorza Socha), menadżerkę gwiazd. Kobieta jeździ drogim autem, ma markowe ubrania i „czuć od niej stolicą”. Zabiera Szyję do Warszawy, by ten wcielił się w rolę sobowtóra jednego z największych polskich artystów. 

Podwójna rola Pawła Domagały zaskakuje, i to pozytywnie. Za serce chwyta przede wszystkim Tomek Szyja Zarówny. Od pierwszej sceny bawi swoją prostotą i obłąkanym wzrokiem. Na pozór mało inteligentny i rozstrzepany, potrafi zadziwić widza głębią i mądrością swych słów. Drugą postacią graną przez Domagałę, jest Mikołaj Miki Mazur­ - wielka gwiazda, która przechodzi kryzys egzystencjalny i to właśnie dla niego, menadżerka Klementyna szuka chwilowego zastępcy.

Męska część widowni będzie oczarowana żeńską obsadą. Małgorzata Socha jako perfekcyjna i surowa Klementyna, gra swego rodzaju czarny charakter, ­często „idzie po trupach do celu”. Barbara Kurdej­ - Szatan, choć miła i sympatyczna, pokazuje swoje drugie oblicze, ruszając w drogę za mężem, broniąc go jak lwica. Marta Żmuda­ - Trzebiatowska, jako Dolores, dziewczyna - „prezent”, słodka, ale i wulgarna, przez większość czasu kręci uwodzicielsko biodrami, kokietując głównego bohatera. W filmie pojawia się także Fikoł­ - znany z poprzedniej części filmu, grany przez Bartosza Opanię­ przyjaciel Szyi. Elementem dopełniającym całość jest rola Leszka Lichoty­ - paparazzi spędzającego całe dnie w kontenerze na śmieci. W epizodach widzimy Annę Muchę, Filipa Bobka, Michała Piróga czy Krzysztofa Ibisza.

Wszystkie postaci ukazane są z lekkim przymróżeniem oka. Wereśniak pokazuje ich sztuczność i je wyśmiewa, nie robiąc im przy tym krzywdy. Reżyser daje publiczności, to co ta od niego wymaga. Pokazuje cienie i blaski bycia celebrytą. Z naciskiem na cienie. Opowiada o zwykłym człowieku, który zderzył się z wielkim miastem. Uświadamia odbiorcy, że normalne życie, choć często trudne i niezrozumiałe, jest prawdziwe. To właśnie prawda jest kluczem. W filmie zostaje zestawiona wizja człowieka zwykłego­ jego świata, ze światem wielkim, niezwykłym, pięknym, ale pustym i próżnym. Wereśniak stawia na zwyczajność, przez co wątki są uproszczone, a fabuła dość przewidywalna. Stawia także na kontakt z ludźmi­ w filmie słyszymy popularne przeboje, m.in. Ona tańczy dla mnie zespołu Weekend, co w zestawieniu z zabawną grą aktorską gwarantuje głośny śmiech na sali. Bawi kiedy ma bawić, smuci, kiedy ma smucić. 

Film wyśmiewa sztuczność i działania celebrytów,­ ich poświęcenie, łapanie ostatniej szansy „by było głośno”. Pokazuje częstą zniewagę uczciwej pracy na rzecz ścianek, paparazzi i modnego życia. Ośmiesza popularne talent show, liczące jedynie na oglądalność, promujące „gwiazdki”. Celowo na ekranie widzimy m.in. Annę Muchę czy Katarzynę Cichopek, które bardziej są znane z kolorowych magazynów, niż z cenionych ról filmowych. Jeśli Wkręceni mają być próbą dystansu do siebie, to jest co coś z czego należy się tylko cieszyć. W jednej z ostatnich scen słychać utwór grupy Perfect Chcemy być sobą. Jest to swoiste nawiązanie do tego co było kiedyś, tego co minęło. Do szczerej sztuki, bez „suchych” od emocji filmów, bez muzyki z playbacku. Fakt ten cieszy tym bardziej, że to przesłanie jest przemycone właśnie do komedii i ukazane w sposób zrozumiały dla zwykłego Kowalskiego.