Rozmyślania te zostały sprowokowane pojawieniem się na rynku książki Marty Kisiel Dożywocie. Autorka w zakresie powieści jest debiutantką - to jej pierwsze tak obszerne dzieło. Do tej pory jej opowiadania ukazywały się w prasie specjalistycznej i w antologiach fantastycznych. Pozycja ta przez wydawnictwo była reklamowana tak: "Lichotka. Dom nad rozlewiskiem to przy niej komórka na graty". Bezpośrednie uderzenie w kobiecą część publiki. Ale gdy na stronie Fabryki Słów czytam takie komentarze napisane przez męską część czytelniczego grona:

"Czytałem Dożywocie wszędzie i też nigdzie nie mogłem powstrzymać śmiechu. (...) Mimo przeczytanej książki, uśmiech pozostał. Mam nadzieję, że pani Marta pozwoli mi jeszcze spotkać Licho w przyszłości. Ja nie mogę się doczekać".

fri2go, naKanapie.pl:

"Chociaż Lichotka jest miejscem zdrowo pokręconym, na każdym kroku potykałem się tam o coś tak... mojego, osobistego, że chwilami zastanawiałem się, czy nie bawiłem się z Autorką na tym samym placu zabaw i czy ona - jak ja - nie spadła na głowę z tej samej karuzeli w wieku lat sześciu".

Oskar Kunik, strona fanklubu Dożywocia:

"To zaczynam wątpić w tę część kobiecą, a jednocześnie pojawia się u mnie myśl - czy oni czytali Dom nad rozlewiskiem?"

Są takie książki fantastyczne, które prawie w ciemno polecam kobietom i takie, które polecam mężczyznom. Są też takie, które są uniwersalne, ze względu na płeć, ale nie ze względu na charakter pożyczającego. Martę Kisiel poleciłabym raczej kobiecie, ale czy zaskoczeniem były opinie na temat jej książki, które przeczytałam w internecie? Nie do końca...

Ale o co mi właściwie chodzi, dlaczego czepiam się tych męskich reakcji na Dożywocie, przecież to dobrze napisana powieść. Początek - banalny, młody mężczyzna odziedziczył po nieznanym krewnym domek gdzieś pod Warszawą. Ale to nie takie proste, domek ma dożywotników, a dożywotnicy są naprawdę do końca życia... właściciela.

Książka napisana została przez kobietę, bohaterem jest co prawda mężczyzna, ale jego nieszczęśliwa miłość co chwila przewija się gdzieś między wierszami. Może teza o tym, że jest to literatura dla kobiet, jest postawiona nieco na wyrost, jednak książka ma tę miękkość, dystans, specyficzne poczucie humoru, które obecne jest w najlepszej literaturze dla kobiet właśnie. Nie ma tu postaci obładowanych bronią palną, a staroświecka dwururka pojawia się jedynie sporadycznie.

Prym wśród dożywotników wiedzie Licho - anioł stróż, uwielbiający porządki i cierpiący na alergię na kurz oraz Krakers, mroczny potwór z głębi, który uwielbia gotować, zaś już czystą poezją jest postać nieszczęsnego panicza Szczęsnego. To idealna pozycja na długi zimowy wieczór, ale nie poleciłabym jej mojemu bratu. Mężczyźnie trochę bardziej wrażliwemu - może i tak.

Marta Kisiel, Dożywocie, Wyd. Fabryka Słów, Lublin 2010