Jedyna w swoim rodzaju pamiątka po kardynale Michale Stefanie Radziejowskim, XVII-wiecznym biskupie warmińskim powróciła do lidzbarskiego zamku. Normal 0 21 false false false MicrosoftInternetExplorer4
Pamiątka, o której mowa, to herb Michała Stefana Radziejowskiego, który funkcję biskupa warmińskiego pełnił w latach 1680–1688 - pięciodzielny herb w ozdobnym barokowym kartuszu z insygniami władzy biskupiej (pastorał) i książęcej (miecz).
W polach kartusza znajdują się herby przodków po mieczu i po kądzieli: Leliwa, Janina, Korniakt, Rawicz i Junosza – herb Radziejowskich.
Przez lata zabytek był przytwierdzony nad wejściem do kaplicy zamkowej. Badacze są zgodni, że kartusz pochodzi najprawdopodobniej z czasu przybycia Michała Stefana Radziejowskiego na Warmię w 1681 roku.
Cenny przedmiot został zakonserwowany w pracowni Muzeum Warmii i Mazur, na przełomie 2008 i 2009 roku.
Prace współfinansowali: Muzeum Warmii i Mazur oraz Muzeum - Pałac w Wilanowie, a konserwację w związku z prezentację obiektu na prestiżowej wystawie Święto Baroku. Sztuka w służbie prymasa Michała Stefana Radziejowskiego.
Nowo mianowany biskup wjechał z orszakiem do Lidzbarka Warmińskiego 22 lipca 1681 roku, przyjęty przez duchowieństwo, władze miasta i obywateli. Zgodnie z tradycją pochodowi towarzyszyła bogata oprawa, do której mógł należeć prezentowany tutaj kartusz.
Po ceremonii herb umieszczono na zamku (w którym obecnie mieści się Muzeum Warmińskie, oddział Muzeum Warmii i Mazur - red.).
- Dzieło nieznanego snycerza wykonane z drewna lipowego, jest złocone i polichromowane. Po poddaniu pełnej konserwacji, w tym usunięciu przemalowań, odzyskało oryginalną kolorystykę i sposób opracowania powierzchni - wyjaśnia konserwator dzieł sztuki Anna Szymańska z pracowni muzeum.
Kartusz można podziwiać w zamku w Lidzbarku Warmińskim, na wystawie Wielcy mieszkańcy zamku lidzbarskiego.
Z uwagi na okolicznościowy charakter i fakt przetrwania do dnia dzisiejszego na pierwotnym miejscu, herb jest cymelium (cymelia to najstarsze i najrzadsze obiekty, które posiadają własną historię i są przechowywane oraz udostępniane zazwyczaj nie jako oryginały, lecz np. w postaci fotokopii, mikrofilmów czy w wersji cyfrowej - za Wikipedią) i pozostanie na ekspozycji do czasu zakończenia prac konserwatorskich w krużgankach.