Wojciech Jasionowicz - studiował na Wydziale Rzeźby PWSSP w Gdańsku w latach 1988 - 1993. Dyplom uzyskał w pracowni prof. E. Sitka. Uprawia rzeźbę, malarstwo, rysunek.

Prezentował swoje prace na wystawach zbiorowych i indywidualnych w kraju i za granicą. Od 2000 r. prowadzi Galerię Mazurski Ogród Sztuk, gdzie realizuje kolejne projekty artystyczne.

Oto co sam mówi o swojej twórczości:

"Prace, rzeźbiarskie konstrukcje wzięły swój początek z obserwacji wnętrz, w których się znalazłem przypadkowo, i w których przebywam częściej. Człowiek od dawna poszukiwał schronienia przed anomaliami pogodowymi, atakami innych ludzi, zwierząt, miejsca, gdzie mógłby spotykać się z innymi, bezpiecznie pracować i żyć.

Wnętrza te, z moich obserwacji, były wymyślnie skonstruowane, wyposażone. Zależało to od przeznaczenia, od ludzi którzy te wnętrza projektowali, od ich majętności wewnętrznej i materialnej. Wnętrza te zależały także od okresów historycznych, które je tworzyły.

W obecnych współczesnych czasach piony i poziomy budują całe wnętrze mieszkania, w którym jestem zmuszony przebywać....

W rzeźbie trójwymiarowość i opływająca go przestrzeń są dla mnie problemem najistotniejszym. Odszedłem od naśladowania natury w jakiejkolwiek formie. Wyzbyłem się organicznych kształtów w swoich wyabstrahowanych pracach. Staram się jednoznacznie nie wyzbywać wprawy i nawyków rzeźbiarskich i stolarskich.

... Stosując fakturę grubego papieru ściernego próbuje rozedrgać, rozmydlić stojącą przede mną rzeczywistość. Liczne rysy na usłojonej powierzchni, zauważalne tylko z bliska wskazują na swoistą prawdę tworzenia, narzędzia, na szczerość artystycznej wypowiedzi w pełni zamierzoną.

Wszystkie moje przemyślenia odnoszą się do człowieka żyjącego we wnętrzu. Istnieje również problem człowieka przebywającego we wnętrzu wszechświata,na powierzchni ziemi w otaczającym nas chaosie architektonicznym....

Zasugerowałem tu tylko tematy i przyczyny jakie mną kierowały do stworzenia takich a nie innych konstrukcji rzeźbiarskich. Jak już wcześniej wspomniałem słowa nie są w stanie określić potrzeb i oczekiwań. Tylko bezpośredni kontakt z pracami może pobudzić naszą wyobraźnię do refleksji."