Po Brzezinie, Pannach z Wilka i Nocy czerwcowej realizacja Tataraku była czwartym spotkaniem Andrzeja Wajdy z prozą Iwaszkiewicza. W scenariuszu wykorzystano też opowiadanie węgierskiego pisarza Sándora Máraiego.

Marta, żona lekarza z małego miasteczka, przeżywa zauroczenie młodym chłopakiem. Kobieta, chociaż o tym nie wie, jest nieuleczalnie chora. Śmierć dosięga jednak wcześniej chłopaka. Topi się on w rzece, zrywając taratak.

Ta historia jest filmem w filmie, na ekranie pojawia się sam Andrzej Wajda. W całość jest też wpleciony przejmujący monolog Krystyny Jandy. To opowieść o śmierci jej męża - cenionego operatora Edwarda Kłosińskiego.

Tatarak to kolejny film, przy którym Andrzej Wajda współpracował z Krystyną Jandą i autorem zdjęć Pawłem Edelmanem.

Obok samej Krystyny Jandy na ekranie pojawiają się: Jan Englert (w roli jej męża - lekarza), Jadwiga Jankowska-Cieślak (w roli przyjaciółki), Julia Pietrucha, a Paweł Szajda - amerykański aktor polskiego pochodzenia - zagrał chłopaka, którym zauroczyła się główna bohaterka obrazu.

Zdjęcia kręcono w Grudziądzu, Warszawie, Zalesiu, Warce oraz na jeziorze Białym, koło Płocka.

Na ostatnim, 59. Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie Andrzej Wajda dostał za Tatarak nagrodę im. Alfreda Bauera – dla reżyserów, którzy wyznaczają nowe perspektywy sztuki filmowej.

Recenzenci podkreślali, że - to cytat - „wśród czystej rozrywki i doraźnych, niemal publicystycznych filmów, jakie ostatnio zalewają ekrany świata, Tatarak przypomniał, że kino może zadawać wielkie pytania. Że może opowiadać o śmierci, życiu, sztuce”.

Zauważono, że film ma wiele płaszczyzn i porusza wiele tematów. Że jest m.in. rozprawą „o sile sztuki, cenie za jej uprawianie i tym, że sztuka nie niesie ukojenia”.

W prasie można było przeczytać, że Andrzej Wajda „stworzył film uniwersalny, a jednocześnie bardzo polski” i że Tatarak jest dziełem „gęstym, precyzyjnym, w którym każda scena ma znaczenie”.

Recenzenci zauważyli jednak również, że „wystudiowane, melancholijne piękno obrazów tworzy chłodny dystans i w rezultacie przysłania to, co w tej historii jest goryczą, bezradnością, szczerością”.

Warto obejrzeć Tatarak i samemu ocenić, jak mistrz kina zobaczył niezwykle interesujące, mroczne, pełne namiętności opowiadanie mistrza literatury Jarosława  Iwaszkiewicza…

Z Krystyną Jandą rozmawialiśmy w Elblągu, w czasie niedawnego festiwalu sztuki słowa ... czy to jest kochanie? Aktorka powiedziała nam, że przede wszystkim samo spotkanie z Andrzejem Wajdą „było najważniejsze ze wszystkiego":

- A potem tak się to wszystko potoczyło, że okazało się, że jest to dla mnie film ważniejszy, niż przypuszczałam na początku. Myślałam, że będziemy kręcić Iwaszkiewicza. Czytałam scenariusz, czytałam wszystkie kolejne wersje jego współczesnej części i myślałam, że przygotowuję się do roli, która zawiera w sobie trzy elementy: panią Martę z Tataraku Iwaszkiewicza, mnie na planie - aktorkę i mnie - aktorkę, Krystynę Jandę, zaplątaną w jakąś współczesną fikcyjną historię. Nagle wszystko się inaczej stało i zaczęliśmy kręcić coś zupełnie innego, co w naturalny sposób stało się dla mnie najważniejsze.

Krystyna Janda wyznała, że „nie da się opowiedzieć słowami”, czym dla niej jest ten film.

- Opowiadam w nim prawdziwą, moją historię. Wszystko, co mogłabym powiedzieć na ten temat, jest banałem. To najważniejszy film w moim życiu - usłyszeliśmy.