W obrazach Anny Panek zapisane są zamazane w wyobraźni twórczej krajobrazy, wrażenia z podróży, ślady miejsc, urywki wspomnień, zaledwie kilka wybranych przez pamięć detali. Wystawa obrazów elbląskiej malarki w Bibliotece Elbląskiej jest otwarta dla zwiedzających jeszcze tylko do 25 marca.
Wśród przybyłych na wernisaż, było około trzydziestu osób: malarze i twórcy, spotykający się z Anną Panek na plenerach artystycznych, m.in. Zbigniew Chrostek i Benedykt Kroplewski, przedstawiciele świata kultury z naszego regionu, tacy jak Zbigniew Opalewski, Bożena Sielewicz, rodzina i przyjaciele artystki, nauczyciele, słuchacze Uniwersytetu Trzeciego Wieku, a także ludzie różnych zawodów, których łączy ciekawość świata.
Po krótkim powitaniu malarki i gości wernisażu, miłośnicy sztuki oddali się kontemplacji obrazów i rozmowom przy lampce czerwonego wina. Wśród zwiedzających słychać było opinie o ciepłych uczuciach, spokoju i harmonii, wyzwalających się w trakcie zapatrzenia się w obrazy Anny Panek. Najczęściej komentowanymi dziełami były: tryptyk Pocztówka z podróży, dyptyk Pasłęk, Bez tytułu.
Oszczędność formy, rezygnacja z bogatych środków wyrazu pozwala nazywać sztukę Anny Panek „malarstwem haiku”, czyli skrótu, symbolu. Pejzaż – jak mówiła autorka wystawy podczas krótkiego wprowadzenia – jest dla niej punktem wyjścia, impulsem artystycznym, pretekstem do sięgnięcia po pędzel.
Podczas zasłyszanych na wernisażu dyskusji wśród malarzy i miłośników sztuki, słychać było opinie o twórczości Anny Panek. Jej dzieła, pomimo precyzyjnego dopracowania estetycznego, przypominają obraz niedokończony. Na pierwszy plan wysuwa się „brak”, pominięcie istotnych szczegółów krajobrazu. Gdyby nie to, być może pewne miejsca byłyby rozpoznawalne, a komunikat artystyczny pozostałby zrozumiały już na pierwszy rzut oka. Abstrakcyjne piękno zamazanych w wyobraźni twórcy pejzaży skłania, by zapatrzeć się w obrazy i odczytywać zapisane w nich historie.
Na wernisażu udało się wytworzyć atmosferę spotkania obcych sobie ludzi, których połączyła zaduma nad prezentowanymi dziełami i wspólne odczuwanie piękna. Dzięki wyborowi miejsca wystawy goście wernisażu stali się na chwilę sobie bliżsi.
Sprzyjało temu miejsce, jakim jest galeria Spatium Novum: niewielkie poddasze Biblioteki Elbląskiej, z wąskim korytarzem, na którym musieli stykać się ze sobą artyści i odbiorcy sztuki, skośne ściany dachu starej kamienicy, wąskie okno z widokiem na świętoduską ulicę Starego Miasta w Elblągu i muzyka wprowadzająca w łagodny nastrój harmonii i piękna.