PAPROCIE


Mariuszowi Kozłowskiemu


Spalone słońcem paprocie.
Lasy powoli odpływają w ciszę.
Do wieczora zostało jeszcze trochę
czasu, więc łąki i pola w procesjach
zapachu i wiatru niosą swoje dary.
Czerwień osiada na drzewach, a jabłka
zebrane na czas nie śnią się po nocach.


Czegoś jednak brakuje w krajobrazie,
który łaskawie spoczywa za oknem.
Wiozę Ci pytanie. Dlaczego umiemy
wytrwać niezłomnie przy postanowieniu
jedny; inne, jak tchórzliwy kapitan
przy mocniejszych podmuchach wiatru
pierwsi porzucamy. Przecież słowo dajemy
zawsze takie samo. - Milczysz. I ja milczę.


Odpowiedź przyjdzie z czasem. Jak jesienne
liście, których nie było, gdy jechałem
tą drogą kilka dni temu. Dziś wracam
starszy i znużony. Milknę z podziwu,
gdy widzę za oknem pożółkłe paprocie,
a pociąg bez pośpiechu wjeżdża w jesień.


***

GOLGOTA


Dla Maksymiliany


Golgota przystroiła się zmierzchem.
Właściwie to już koniec,
jeszcze tylko odbijanie gwoździ
i możemy iść.
Zaraz stróż zamknie bramę.


Bierzesz mnie za rękę. Podnosisz się.


- Oczywiście, że powstanie.
Wiem o tym.
Ale to trzy dni, które jakoś trzeba przeżyć.
Potem wszystko będzie jasne,
ale na razie nie wiem, co ze sobą zrobić.


Naturalnie - będą łzy, kawa
i twarz przyklejona do szyby.
Ale nic przez te trzy dni się nie zmieni.
Tylko noc zapada szybciej i jakby
prawdziwiej.


***

KALENDY LUTOWE


Wędrują przez kalendarze
dni o obcych twarzach.


Zimnym wzrokiem
patrzą na mnie ze ściany.


Choć zrywam ich maski
zdzieram kurtynę
nie umiem odkryć
tajemnicy.


Dopiero wieczorem
kiedy płoną w kominku
pomieszczenie wypełnia ciepło
i zapach niosący


otuchę mimo zamieci
wierność nadziei
dobra, które się spełni.


9 II 2007
Elbląg

 
Wszelkie prawa do tego tekstu są zastrzeżone.

Publikowanie go w całości lub części wymaga zgody Wydawcy.