Sztuka jest ponadmanipulacyjna i ponadczasowa. Oddajmy honor temu, co świadome, niezależne, konstruktywne i twórcze. Są to konieczne elementy do odczucia twórczości i uznania Artysty.

/ Jerzy Grochocki

 Twórczość Jerzego Grochockiego ewoluowała na przestrzeni wielu lat jego konsekwentnych  poszukiwań w zakresie języka wizualnego. Szeroka prezentacja w Galerii Sztuki BWA w Olsztynie pokazuje proces eksploracji twórczej artysty. W sposób retrospektywny ukazuje drogę artystyczną tego wyjątkowego, jednego z najciekawszych współczesnych twórców, realizującego konsekwentnie swoją wizję sztuki. Od obrazów najwcześniejszych, z lat 60., będących konsekwencją wpływu koloryzmu, któremu uległ w pracowni Tadeusza Dominika, przez prace dojrzałe, z lat 70. i późniejszych, gdy artysta opracował już własny system znaczeń i kod językowy, po obiekty powstałe po roku 2000, stające się swoistymi asamblażami.

Dojrzała twórczość Jerzego Grochockiego wyrasta ze sztuki abstrakcyjnej - abstrakcji geometrycznej, minimalizmu, konstruktywizmu, widoczne są w niej również wpływy op-artu.

Obrazy, obiekty przestrzenne, malarstwo reliefowe konstruowane są w oparciu o matematyczne reguły, refleksję teoretyczną i intuicję artystyczną.

W 1970 roku Grochocki, bazując na swoich rozważaniach na temat takich pojęć jak przestrzeń, płaszczyzna, kolor, stworzył system Czterech Znaków Płaszczyzny i Czterech Obszarów Przestrzeni. Zaczął opracowywać kompozycje będące konsekwencją stosowania logicznych systemów, opartych często na ciągach liczbowych i matematycznych, wychodzące z płaskiego obrazu w trójwymiarową przestrzeń. System komunikacji wizualnej artysty zakłada posługiwanie się pewnymi regułami i modułami, stąd użycie kwadratu jako podstawowej formy obiektu, liczby cztery - jako ilości w podstawowej bazie kompozycyjnej oraz czterech barw: czerni, bieli, srebra i złota.

W początkach nowego wieku zainteresowania Grochockiego zaczęły oscylować w kierunku refleksji nad naturą. Do geometrycznych kompozycji artysta włącza elementy pochodzące z przyrody - patyki, korzenie, gałęzie, przełamując tym samym własne rygorystyczne założenia kompozycyjne. Abstrakcyjne obiekty artysty często opatrzone zostają poetyckimi tytułami, które są równocześnie komentarzem i liryczną refleksją.

Poszukiwania artystyczne Grochockiego są wyrazem dążenia do doskonałości, próbą uporządkowania rzeczywistości. Zapanowanie nad chaosem, pragnienie opisania świata w systemach, miarach, zamknięcie różnorodności uniwersum w ramach i regułach niejednokrotnie okazuje się być utopią. Jedynie w sztuce forma i symbol, kompozycja i rytm mogą stworzyć nowy byt, otrzeć się o doskonałość, nigdy jej jednak nie dosięgając. Ale być może pozawerbalny język sztuki abstrakcyjnej najbliższy jest Idei, jakiegoś wyższego porządku.

Małgorzata Bojarska-Waszczuk

Jerzy Grochocki urodził się w 1931 roku. Ukończył Wydział Architektury na Politechnice Warszawskiej w 1957 roku, a następnie Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie, dyplom uzyskał w pracowni prof. Tadeusza Dominika w 1963 roku. W latach 1963–1968 pozostawał pod wpływem malarstwa kolorystycznego, stworzył wówczas cykle obrazów: "Pejzaże", "Martwe Natury", "Kompozycje Figuratywne" oraz "Impresje". W 1967 roku zorganizował malarską grupę artystyczną „Grupa 7”. Jej wystawy odbyły się w Warszawie (1967) oraz Herning i Archus (Dania, 1968). Pod koniec lat 60. XX w. matematyczno-geometryczne fascynacje zaprowadziły artystę w kierunku sztuki konstruktywistycznej. W Wyniku rozważań na temat koloru, płaszczyzny i przestrzeni, określił cztery pojęcia barwy: czarnej, złotej, srebrnej i białej, cztery podstawowe pojęcia kształtu: płaszczyznę, kwadrat, linię i punkt oraz cztery podstawowe pojęcia przestrzeni: skupioną, złożoną, łamaną i ciągłą. Z tych elementów stworzył własny system wypowiedzi artystycznej Czterech Znaków Płaszczyzny i Czterech Obszarów Przestrzeni, który po raz pierwszy został opisany w 1970 roku w katalogu wystawy „Znaki i Obszary” w DAP w Warszawie. W 1977 roku uczestniczył w Międzynarodowym Kongresie Tekstu Wizualnego w Warszawie, gdzie zaprezentował swój kod kolorystyczny w odniesieniu do dźwięku litery, tworząc swoisty wizualny obraz zapisu języka.  W tym czasie utrzymywał twórcze kontakty z innymi artystami tworzącymi w podobnym nurcie, m.in. "Arbeitkreis" z Holandii czy "Dimensio" z Finlandii. W 2002 roku w oparciu o system Znaków i Przestrzeni włączył do swoich prac rzeczywiste elementy drzewa, zamieniając kształt gałązek z geometryczną linią tworząc malarskie obiekty przestrzenne, które nazywał Syntezą Natury z Logiką Geometrii. W 2015 roku z inicjatywy Galerii EL, z jego projektu zrealizowano formę przestrzenną, która została zlokalizowana w Parku Miejskim w Elblągu. Jerzy Grochocki brał udział w przeszło stu wystawach grupowych i indywidualnych w Europie i w USA. Otrzymał kilka nagród i wyróżnień. Jego prace znajdują się w muzeach i w prywatnych kolekcjach w kraju i za granicą m.in. w Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Architektury we Wrocławiu oraz Museum Modern Art w Hunfeld (Niemcy).

czas trwania wystawy: 13.08 - 20.09.2020 | sala główna
organizator: BWA Galeria Sztuki w Olsztynie
                       www.bwa.olsztyn.pl

Kuratorzy: Małgorzata Bojarska-Waszczuk oraz Marcin Bienenda
 

* W związku z panująca sytuacją otwarcie wystawy, które odbędzie się 13 sierpnia (czwartek), dostępne będzie dla naszych gości w wersji online. Wystawa będzie czynna dla zwiedzających od 14 sierpnia w godz. 12:00-18:00.