Początek wernisażu w holu głównym Światowida - o godz. 18. Wstęp wolny. Wystawa czynna do 4 lutego. Z autorami zdjęć rozmawiała Helena Wojciechowska.

Czym jest dla Państwa fotografowanie?

Krystyna Olechnowicz: Fotografowanie jest możliwością zatrzymania chwili, która się nigdy nie powtórzy, jest również sztuką.

Marian Lubawski: Fotografowanie to dla mnie dokument z podróży, ale najprościej: przyjemność, pasja i hobby.

Co najchętniej Państwo fotografują? Tematem wystawy są ludzie. Czy to temat, który najczęściej Państwa zajmuje w fotografii?

K. O.: Najbardziej fascynuje mnie fotografowanie ludzi w ich naturalnym środowisku i najchętniej bez uprzedzenia. Jest to jednak coraz trudniejsze.

M. L.: Ja natomiast najczęściej fotografuję ludzi oraz miejsca niezwykłe i bardzo malownicze.

Jeśli fotografują Państwo ludzi, to właściwie jakich najchętniej? Wystawa pokazuje ludzi różnych kultur - czy to znaczy np. że najchętniej Państwo fotografują osoby, które w jakiś sposób różnią się od nas?

M. L.: Na swoich zdjęciach staram się utrwalać głównie ludzi o ciekawych twarzach i ich obyczaje z miejsc gdzie zwykli turyści nie docierają lub są rzadkością.

K. O.: Lubię fotografować ludzi bez względu na kraj z którego pochodzą, musi jednak to być człowiek czy sytuacja, która czymś mnie zaciekawi, czymś się wyróżnia spośród wielu innych.

Skąd wziął się pomysł na temat wystawy? Czy fotografie powstawały specjalne pod tym kątem, czy jest to wybór spośród różnych zdjęć, które powstały niezależnie od siebie?

K. O.: Pomysł powstał około roku temu. Po prostu, w rozmowie z Marianem o swoich fotograficznych pasjach stwierdziliśmy, że najbardziej lubimy fotografować ludzi. A ponieważ jeździmy w różne rejony świata i mamy różne spojrzenia... Fotografie powstawały niezależnie od siebie. Najpierw były wyprawy i zdjęcia, a potem pomysł wspólnej wystawy.

Czy fotografują Państwo wspólnie, czy niezależnie od siebie? I czy wystawa to po prostu zbiór zdjęć, czy Państwa zdjęcia mają się może jakoś nawzajem uzupełniać, konfrontować np. dwa różne podejścia do tematu?

K. O.: Fotografujemy zupełnie oddzielnie, a poznaliśmy się na spotkaniach klubu El –foto w Światowidzie. Na wystawie chcemy pokazać ludzi różnych kultur w ich życiu codziennym: jak pracują i jak odpoczywają, jak mieszkają i jak się bawią. Refleksje zostawiamy widzom. Mamy nadzieję, że każdy znajdzie coś interesującego dla siebie. Oczywiście podejścia do tematu są różne. Trudno sobie wyobrazić żeby było inaczej. Nie było to jednak najważniejsze założenie.

Czy przygotowywanie zdjęć do wystawy o ludziach, w dodatku o różnych ludziach i z różnych stron świata jakoś pozwala Państwu lepiej ich poznać? Czy pomaga w zrozumieniu, a może przełamaniu różnic kulturowych?

K. O.: Na pewno podróże pomagają lepiej zrozumieć świat i siebie. Fotografia utrwala ten efekt i czasem przypomina o pewnych ważnych sprawach, które niestety w codziennym życiu potrafią gdzieś czasem umknąć. Jeśli chodzi o różnice kulturowe, to one istnieją, ale nie są najważniejsze. Raczej widziałabym podobieństwa, piękno człowieka i jego zmaganie z losem.

M. L.: Podczas moich wypraw często eksperymentuję, zaglądam w miejsca o wyjątkowym klimacie, w tętniące życiem miejskie bazary, wioski i dziewicze plemiona. Pozwala mi to poznać ich obyczaje i trudy codziennego życia.

Czy Państwa zdaniem fotografowanie w jakiś sposób zmienia samego fotografa? Jego stosunek do ludzi, do świata w ogóle?

K. O.: Tak, zmienia bardzo, uczy tolerancji i wrażliwości. Uczy, że trzeba się cieszyć z tego, gdzie się żyje i z tego co się ma.

M. L.: Od chwili kiedy zacząłem fotografować, a głównie kiedy powstała fotografia cyfrowa, robię więcej zdjęć. Jest ona łatwiejsza w katalogowaniu, przez co mogę łatwiej powracać do minionych chwil. Coraz częściej zastanawiam się, czy to co uwieczniłem na swoich fotografiach jest wystarczające. Ciągle się uczę, wyciągam wnioski, by w przyszłości nie popełnić tego samego błędu w stosunku do siebie, jak i do ludzi, których podczas moich podróży poznałem.

Czy ingerują Państwo w to, co znajduje się na zdjęciach? Tzn. czy państwa zdjęcia to reportaż, czy raczej są one w pewien sposób reżyserowane?

K. O.: Moje zdjęcia są czysto reportażowe. Nie stwarzam sytuacji, obserwuję je i zatrzymuję w kadrze.

M. L.: Moje zdjęcia to prace głównie reportażowe, ale nie jest to dla mnie sztywna zasada. Czasami sytuacja zmusza do uzyskania zgody na zrobienie zdjęcia.

Do kogo adresowana jest wystawa i co chcieliby Państwo przekazać odbiorcom? Czy w jakiś sposób chcieliby Państwo w ogóle wpływać na odbiorcę swoimi pracami?

M. L.: Wystawę pragniemy skierować do ludzi ciekawych świata i oczywiście miłośników fotografii.

K. O.: Wyboru fotografii dokonaliśmy tak, aby pokazać różnorodność kultur i piękno człowieka w jego codziennym zmaganiu się z losem. Na odbiorcę nie chcemy wpływać w jakiś określony sposób. Chcielibyśmy, żeby każdy znalazł w niej coś dla siebie, coś, czego być może właśnie teraz potrzebuje.